Κάποτε κάποιος φίλος μου διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:
Είχε επισκεφθεί λέει το Άγιον Όρος και διέμενε στην σκήτη ενός μοναχού.
Κάποια στιγμή, μαζεύτηκαν αρκετοί επισκέπτες και παρόντος του γέροντος άρχισαν κάποια θεολογική συζήτηση.
Ακούγοντας ο φίλος μου την συζήτηση, τον έπιασε μία ταπείνωση , μία συστολή, κάποια τάση αυτοκριτικής.
Βλέποντας τον ο γέροντας μαζεμένο και σιωπηλό γυρνάει και του λέει: «Σπύρο εσύ δεν μιλάς, δεν έχεις να πεις τίποτα»;
Με μετριοφροσύνη και ταπεινότητα ο Σπύρος του λέει: «Άσε γέροντα τι να πω; Εμείς μόνο λόγια είμαστε»
Και του απαντά ο γέροντας: «μακάρι να ήσασταν μόνο λόγια παιδί μου»!
Είχε επισκεφθεί λέει το Άγιον Όρος και διέμενε στην σκήτη ενός μοναχού.
Κάποια στιγμή, μαζεύτηκαν αρκετοί επισκέπτες και παρόντος του γέροντος άρχισαν κάποια θεολογική συζήτηση.
Ακούγοντας ο φίλος μου την συζήτηση, τον έπιασε μία ταπείνωση , μία συστολή, κάποια τάση αυτοκριτικής.
Βλέποντας τον ο γέροντας μαζεμένο και σιωπηλό γυρνάει και του λέει: «Σπύρο εσύ δεν μιλάς, δεν έχεις να πεις τίποτα»;
Με μετριοφροσύνη και ταπεινότητα ο Σπύρος του λέει: «Άσε γέροντα τι να πω; Εμείς μόνο λόγια είμαστε»
Και του απαντά ο γέροντας: «μακάρι να ήσασταν μόνο λόγια παιδί μου»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου