Τὸ εἶπε καθαρὰ ὁ Χριστός· Μὲ ὁμολογεῖς; θὰ σὲ ὁμολογήσω· μὲ ἀρνεῖσαι; θὰ σὲ ἀρνηθῶ(βλ. Ματθ. 10,32-33).

Σὲ τέτοια ἐποχὴ ζοῦμε. Ὁ Χριστὸς ὅμως ζητάει καὶ σήμερα νὰ τὸν ὁμολογοῦμε. Ἂς γίνουμε λοιπὸν κ᾽ ἐμεῖς μικροὶ ὁμολογηταί. Πῶς θὰ κάνουμε τὴν ὁμολογία; Ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὰ μικρὰ γιὰ νὰ πᾶμε στὰ μεγάλα. Τὸ πρωὶ κάνε τὸ σταυρό σου· ὁμολογία πίσ.τεως εἶνε. Βγαίνεις ἀπ᾽ τὸ σπίτι, πιάνεις δουλειά, κάνε τὸ σταυρό σου. Γυρίζεις στὸ σπίτι καὶ κάθεστε γιὰ φαγητό; κάντε τὸ σταυρό σας. Βράδυασε; Κάντε προσευχή. Περνᾷς ἀπὸ ἐκκλησία; κάνε τὸ σταυρό σου. Μπαίνεις σὲ αὐτοκίνητο, σὲ ἀεροπλάνο ἢ ἄλλο μέσο; κάνε τὸ σταυρό σου. Ἔρχεται Κυριακή, χτυπάει ἡ καμπάνα; ἔλα στὴν ἐκ κλησία. Κι ἂν κάπου ἀκούσῃς βλαστήμια...

Το μεγάλο θαύμα που δεν αντέχουμε. «Όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις» – Νικολάου Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.

Απρίλιος του 1985. Εδώ και πέντε περίπου μήνες η μικρή Όλγα, δέκα χρόνων, με τεράτωμα στον εγκέφαλο, υφίσταται μια διαδικασία ακτινοβολιών, προκειμένου να συρρικνωθεί ο μη χειρουργήσιμος όγκος, που τον τελευταίο καιρό την ταλαιπωρεί με ανυπόφορους πόνους και έντονες ζαλάδες.
Οι γονείς της, δύο απλοί άνθρωποι από την Αθήνα. Οι γιατροί στην Ελλάδα από την αρχή φανέρωσαν τη δυσκολία του προβλήματος. Ελπίδα τελευταία, ο Θεός κυρίως και λίγο η Αμερική. Ένας συγγενής τους από τη Βοστώνη, μεγαλόκαρδος τους προσκαλεί. Εκεί, τους είπε, υπάρχει το καλύτερο νοσοκομείο παίδων στον κόσμο. Μαζεύουν τα αναγκαία, και αμέσως οι άνθρωποι φτάνουν στον τόπο των τελευταίων ελπίδων τους.
Η ιστορία τους γεμάτη ταλαιπωρία και εσωτερική ένταση. Πώς επιτρέπει ο Θεός τέτοιες αδικίες! Σε επτά χρόνια γάμου δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν παιδί. Άνθρωποι απλοί, χωρίς γνώση και ιδιαίτερη ζωή πίστεως. Ενώ έσβηναν οι ελπίδες τους, τους χαρίζει ο Θεός ένα κοριτσάκι. Τον δοξάζουν για το δώρο και περιστρέφουν τη ζωή τους γύρω από αυτό. Γίνεται δέκα χρόνων, είναι το μονάκριβο, και αρχίζει να εμφανίζει...